Ξερό γυρτό κλαδί, ξέμεινα μέσα στα μαλλιά σου
σα μεσημέρι Κύριακής σταλάζω πια μες στην καρδιά σου
Έρημο θά’ ναι το πρωί που ξύπναγες στην αγκαλιά μου
και δε θα τρέχεις πια εσύ, στο κήπο μέσα της καρδιάς μου

Απότομα απόψε που βραδιάζει
απότομα χωρίζουν δυο ζωές
κι οι λέξεις που φοβήθηκαν το στόμα
δε βγαίνουν ν ενώσουν δυο καρδιές

Απότομα απόψε που βραδιάζει
απότομα χωρίζουν δυο ζωές
Φθινόπωρο εσύ κι εγώ σαν Μάρτης
πως γίναμε δυο ξένες εποχές

Έτσι είναι η αγάπη μάτια μου, αστέρι που φωτίζει
σβήνει πεθαίνει κι ένα φως, μένει να τη θυμίζει
Τ’ αστέρι αυτό στον ουρανό, να το κοιτάς μη το αφήσεις
και σαν θα πέσει και αυτό, μια ευχή θα κάνω να γυρίσεις...