Στη σιωπηλή γωνιά του φεγγαριού
τα χίλια πρόσωπα είναι δικά μου
θέλω ορίζοντες να ξανοιχτώ
κι έχω μια μέδουσα μες στην καρδιά μου.

Πόσα ντεφτέρια θέλω δανεικά
να λογαριάσω όλα τα κομμάτια,
από τα χρόνια μου τα βλοσυρά
που τώρα με κοιτάζουν μες στα μάτια.

Να `χα τη δύναμη να βυθιστώ
ως τα λαμπρά τα φώτα της αβύσσου,
να πιάσω πάτο και να μη σκεφτώ
σε ποιο λαιμό κοιμάται το φιλί σου.