Μία βραδιά που Θεός
σε είχε αφήσει μόνο
κάποια παρέα άγνωστη
σου κέρασε τον πόνο.

Κι όπως σβήσανε τα φώτα
έσβησες μες στην βραδιά
παλληκάρι πλάι στην πόρτα
με ασάλευτη ματιά,
παλληκάρι πλάι στην πόρτα
με ασάλευτη ματιά.

Με μια βελόνα μαγική
τον κόσμο κυβερνούσε
και μες στη ζάλη τη στενή
η μάνα σου ζητούσε.

Κι όπως σβήσανε τα φώτα
έσβησες μες στην βραδιά
παλληκάρι πλάι στην πόρτα
με ασάλευτη ματιά,
παλληκάρι πλάι στην πόρτα
με ασάλευτη ματιά.

ήσουν παιδί και νόμιζες
πως η ζωή θ’ αλλάξει
με το φαρμάκι του φονιά
που καίει όπου στάξει.

Κι όπως σβήσανε τα φώτα
έσβησες μες στην βραδιά
παλληκάρι πλάι στην πόρτα
με ασάλευτη ματιά,
παλληκάρι πλάι στην πόρτα
με ασάλευτη ματιά.