Θα `ρθω πάλι απόψε να σε βρω
σαν παιδί που χάθηκε στο πλήθος.
Κι αν εράγισε ο παλιός μας μύθος,
θα κυλάει πάντα το νερό.

Πάρε με της άνοιξης πνοή,
σ’ έχω πλάι μου μα δε σε βρίσκω.
Θα `ταν δηλητήριο η ζωή,
δίχως της αγάπης σου το φίλτρο.

Κοίτα πως μεθά στο βράχο η Χώρα,
μόνο με την αύρα του νοτιά.
Πέταξε τα ρούχα σου τα μαύρα
κι άναψε του πόθου τη φωτιά.