Ότι μας χωρίζει
κι ό,τι μας ενώνει,
είναι μια ανάσα,
που φοβάται μόνη.

Πώς να σ’ το πω,
τα δικά μου δικά σου ζητώ.
Πώς να σ’ το πω
δεν αντέχω να χάνω κι εγώ.

Πες πως νυχτώνει
και έμεινες μόνη,
κοντά μου να `ρθείς.
Πες ότι βρέχει
και `συ δεν αντέχεις
μακριά μου να ζεις

Ότι μας ξοδεύει
και ό,τι μας μικραίνει,
είναι η σιωπή μας
που παραμονεύει.

Πώς να σ’ το πω,
τα δικά μου δικά σου ζητώ.
Πώς να σ’ το πω
δεν αντέχω να χάνω κι εγώ.

Πες πως νυχτώνει
κι έμεινες μόνη,
κοντά μου να `ρθείς.
Πες ότι βρέχει
και συ δεν αντέχεις
μακριά μου να ζεις