Δε σου ’τανε κάτι δύσκολο,
να το κρατάς για δίπορτο,
και σ’ ένα χρόνο ανύποπτο,
έγινα βάρος ασήκωτο.

Ε! και τα πήρα στο κρανίο,
που θέλεις να μου πεις αντίο,
μου ’κανες αβίωτο το βίο,
θα μας πάνε μέσα και τους δύο.

Δε το θεωρείς αδίκημα,
τον έρωτα χωρίς αντίκρισμα
και έβαλες το στοίχημα,
θα σού’ να εύκολο ζήτημα