Παράξενα συμπλέγματα με φυλακίζουν,
βαρύ το κλίμα γύρω μου κι η θέα μου θολή.
Παράξενες εικόνες με τυλίγουν,
με δένουν στο κενό τους, με σέρνουν σαν σκυλί.

Επώδυνα βιώματα ξανάρχονται εμπρός μου,
αναστολές παρείσακτες κι αισθήματα... ενοχής.
Θα τα πετάξω στη φωτιά, μήπως και βρω το φως μου
κι απ’ όλους σας τους πάνσοφους, δε μ’ έπεισε κανείς.

Μη μου μιλήσεις άλλο για χαρές που ξεπερνούνε το μυαλό,
γι’ απόκρυφους παράδεισους κι εκείνα που δεν είδες.
Δε βγαίνει τίποτα ν’ αλλάζουμε στο νου μας σκηνικό.
Μη μου μιλάς για προσμονές, μήτε για ελπίδες.

Αμόλυντα χαμόγελα με παρασύρουν,
σε δρόμους ατελείωτους, που οδηγούν μακριά.
Βλέπω χαρές εφήμερες να πάλλονται, να σβήνουν,
μα εγώ δεν έχω ανάγκη πια, καμιά παρηγοριά.

Μη ζητάς λοιπόν να γυρίσω πίσω,
μη ρωτάς αν βρίσκονται τα πόδια μου στη γη.
Πάει καιρός που έπαψα εγώ να τα ρυθμίζω.
τώρα η πορεία χαράχτηκε, δεν έχει επιστροφή.