Μια παλιά μουσική
σαν το νήμα που με δένει στον καιρό
ξαφνικά με καλεί
σε μια πόλη πού `χει χρόνια να με δει.

Δυο φωνές μαγικές
σαν δυο μάγια με τυλίξανε θαρρώ
και με κάναν παιδί
σε μια πόλη που δεν έχει πια γιορτή.

Και γυρνώ σαν σκιά
κάθε σπίτι κι ένας φύλακας σκληρός
δεν μπορώ να διαβώ
το κατώφλι και να μπω.

Η πλατεία βουβή
και στους δρόμους μια ανείπωτη ερημιά
σαν παιδί σε καλώ
κι απαντά η ηχώ.

Περασμένες πια δυο
το ρολόι χτυπά και ρίγος με περνά
περασμένες πια τρεις
και δε φάνηκε ούτε ο Γιάννης ο μπεκρής.

Η πλατεία βουβή, λες κι ο αγέρας ανασαίνει σιωπηλά
κι η φωνή μου ξεσπά, μεσ’ το κλάμα σας ζητά.

Κι η παλιά μουσική
ξαναχάνεται στη λήθη των καιρών
και η πόλη ξυπνά
απ’ τον ύπνο τον βαθύ.