Πήρα παγανιά του κόσμου τα σοκάκια
μα δε σε βρήκα, φως μου, πάλι πουθενά,
έπιασ’ η βροχή και θόλωσαν τα μάτια
μα δε με νοιάζει, έχει μάτια η καρδιά.

Θέλω να σε δω να σου μιλήσω
μα φοβάμαι κουβέντα δε θα πω,
είσαι το κρασί που θα μεθύσω
κι είμ’ εγώ το ποτήρι τ’ αδειανό.

Έπεσε η μέρα κι ήρθε να βραδιάζει
μα πού να βρω γωνιά απόψε να σταθώ,
όσο θα `μαι έτσι, ο πόνος θα γιορτάζει
μα δε με νοιάζει, φτάνει μόνο να σε δω.