Πέρασα, που λες, από συμφορές
και αγάπες σκάρτες
κι είπα ένα πρωί με στεγνό φιλί:
σβήστε με απ’ τους χάρτες.
Είπα δεν μπορώ να ταλαιπωρώ
άλλο το κορμί μου,
το `πε ο καφές, το `παν κι οι πληγές
από τη ζωή μου.

Είπε ο Θεός "Γεννηθήτω φως,
η ζωή ν’ ανθίσει",
ήσουν κιβωτός μα μια μέρα πώς
στέρεψες σαν βρύση.
Έτσι ξαφνικά και στα γενικά
πέρασα στην άκρη,
σβήσε μ’ από δω, σβήσε μ’ από κει
σβήσε με απ’ το χάρτη.