Πάρτε, βουνά, τον πόνο μου
και, δάση, τον καημό μου,
κι εσείς, πουλιά, γλυκά πουλιά,
τον αναστεναγμό μου.

Και κάντε τον τραγούδι,
τραγούδι να το λέτε,
την άτυχη αγάπη μου
να κλαίτε, αχ να κλαίτε.

Είχα μι’ αγάπη στην καρδιά,
ήταν σαν θάλασσα πλατιά.
Μα τώρα άλλος μου την έχει κλέψει
και της καρδιάς μου το αίμα θα στερέψει.

Πάρτε, βραδιές, την πίκρα μου
και το παράπονό μου.
Κι εσύ, θλιμμένε γκιώνη μου,
πάρε τον στεναγμό μου.

Και κάνε τον τραγούδι,
τραγούδι να τον λέτε,
την άτυχη αγάπη μου
να κλαίτε, αχ να κλαίτε.