Ήπια το πιοτό,
θα πιω και το γυαλί
να μπει μες στην καρδιά μου
να την κόψει γιατί
ήμουνα εγώ
ευαίσθητος πολύ,
μ’ αυτό ποτέ δεν το ’λαβες υπόψιν εσύ.

Τα χαράματα που σβήνουν
τ’ αστεράκια τα χρυσά
αχ, τα νιάτα μου θα μείνουν
μες στου δρόμου τα μισά.

Ήπια το πιοτό,
το πιο φαρμακερό.
Γουλιά γουλιά ρουφώ
την προδοσία σου αυτή.
Κλαίω κι απορώ
πώς το ’κανες αυτό
σε μένα που ’χω τόση ευαισθησία εσύ.