Ακούω έναν ψίθυρο στην πόρτα
κι ελπίζω ότι γύρισες ξανά
να πούμε τη συγγνώμη μας, να’ μαστ’ όπως πρώτα,
να με γεμίσεις πάλι με φιλιά...

τα φώτα ανάβω να βγω να προλάβω,
την αγκλαλιά ν’ ανοίξω μα άδικα η χαρά...

Ήταν μόνο ο αέρας, μάτια μου γλυκά,
που τα όνειρά μου όλα πήρε μακριά
κι ένιωσα βαθειά μες την ψυχή μου
λες και γέλαγ’ η ζωή μαζί μου...

Ήταν μόνο ο αέρας, μάτια μου γλυκά
για να μου θυμίσει ότι δε γυρίζεις πια
κι ένιωσα μες τη στιγμή εκείνη
σαν κερί η καρδούλα μου να σβήνει...

Ακούω λίγα βήματα στη σκάλα
και λέω πως ήρθες πίσω τελικά
να πιούμε την αγάπη μας πάλι στάλα στάλα
κι η αγωνία μέσα μου ξυπνά...

τα φώτα ανάβω να βγω να προλάβω
την αγκαλιά ν’ ανοίξω μα άδικα η χαρά...