Μεγάλος είσαι.
Κι αν περιμένεις,
γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε,
βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις,
παιδί που θα σαι !

Μεγάλος είσαι .
Κι αν το πιστεύεις,
το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε,
πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις,
παιδί που θά `σαι.

Μεγάλος είσαι.
Και θα πεθάνεις,
και θα σου φτύνει
κι ο τιποτένιος κι ο πεχλιβάνης
την τρανοσύνη.

Και θα πεθάνεις.
Κι άλλο, το αστέρι της τρανοσύνης σου, δε θα γίνει
παρά κεράκι σε παιδιού χέρι,
να τρεμοσβήνει.

Μόνο το ανάθεμα που θα στήσει
μια οργή στον ίσκιο, στα κόκαλά σου,
θα πάει σε ψήλος που θα θυμίσει
το ανάστημά σου