Θυμάσαι όταν άρχιζε
το πρώτο πρώτο κρύο,
στην τσέπη του τρυπώναμε
τα χέρια μας κι οι δυο.
Θυμάσαι όταν τρέχαμε
ξυπόλυτοι στη Σύρα
και γέμιζε το στρίφωμα
με φύκια και αλμύρα.

Το παλιό μου το μπλου τζιν
θα το πετάξω, πάει.
Σαν άνθρωπος που χάσαμε
το ίδιο με πονάει.
Το παλιό μου το μπλου τζιν
θα το πετάξω, πάει.
Σαν να ’ταν άνθρωπος κι αυτό
άρχισε να γερνάει.

Θυμάσαι εκεί στο γόνατο
στα βράχια το ’χα σκίσει,
για κείνο το κυκλάμινο,
το πρώτο που ’χε ανθίσει.
Θυμάσαι όταν μούσκευε
κι εκείνο μες στο δρόμο,
σαν βγαίναμε μες στη βροχή
και μου ’γερνες στον ώμο.

Το παλιό μου το μπλου τζιν
θα το πετάξω, πάει.
Σαν άνθρωπος που χάσαμε
το ίδιο με πονάει.
Το παλιό μου το μπλου τζιν
θα το πετάξω, πάει.
Σαν να ’ταν άνθρωπος κι αυτό
άρχισε να γερνάει.