Κι ήρθε η ώρα να μου πεις
απ’ τη ζωή μου πως θα βγεις,
πόσα σου έδωσα χωρίς να λογαριάζεις
κι είναι στ’ αλήθεια ν’ απορείς,
που έτσι εύκολα μπορείς
σαν το πουκάμισο εσύ να με αλλάζεις!

Είχα ψυχή που όλα τα λάθη σου τα χώρεσε,
που όλα τ’ άντεξε και όλα σ’ τα συγχώρεσε,
είχα καρδιά μεγάλη όσο η υφήλιος
κι εσύ με χώρισες στα δύο σαν εμφύλιος!

Κι ήρθε η ώρα να μου πεις
χωρίς καθόλου να ντραπείς
πως όσα έχτισα για σένα θα γκρεμίσεις,
λες ότι πια δε μ’ αγαπάς,
Θε μου, τι εύκολα ξεχνάς,
μετ’ από τόσες αγκαλιές και αναμνήσεις!