Κυρά μου, πού γυρίζεις μόνη:
Ω, στάσου κι άκου: ο φίλος φτάνει
Ψηλά βαθειά σου τραγουδεί
Μην τρέχεις πια, γλυκιά μου ωραία,
Η αγάπη θέλει δυο παρέα
Το ξέρει κάθε γνωστικού παιδί.

Μην πεις, η αγάπη περιμένει
Στην ώρα του το γέλιο ευφραίνει
Και ποιος τα ξέρει τα στερνά;
Δεν ξεδιψάει όπου αναβάλλει
Λοιπόν φιλί, φιλί και πάλι
Κι η νιότη είν’ ύφασμα που δεν βαστά


Σαίξπηρ, Δωδέκατη νύχτα, Πρ.Β’, Σκ.3