Τραίνα παλιά της νιότης μου ταξίδια
Βουβά κι ακίνητα στις ράγες των σταθμών
Το τέλος μας κοινό κι εγώ ξύνω μολύβια
Μια θύμηση να σώσω σε στίχους τραγουδιών

Πόσο σας μοιάζουν τα γέρικα κορμιά
Στο περιθώρι της ζωής χωρίς σκοπό
Αχ η ζωή τι γρήγορα περνά
Ξάφνου σ’αφήνει σ’έρημο σταθμό

Τώρα δεν καίει στα σπλάχνα σας φωτιά
Βουβή η σφυρίχτρα τρομπώνει τον ατμό
Οι ρόδες σας σκουριάσαν πάει πια
Απομεινάρια των παλιών καιρών