Να με πάρει κανείς από το χέρι
που σαν ήσυχος ξέρει, να βαδίζει στο χρόνο
να με πάει σε μέρη
που γυρνάς μεσημέρι, με το αίσθημα μόνο

Να με πάρει κανείς απ’ τον ώμο
να θυμάμαι ένα δρόμο
να τον δω, μ’ άλλα μάτια

Τ’ ανεξήγητα όλα να συνδέσω κομμάτια
να μ’ αρέσουνε όλα, να μ’ αρέσουνε

Να μου γελά, χωρίς να με καταλαβαίνει
δεν ζει καλά, αυτός που δάκρυα προλαβαίνει
να τυλιχτώ, σ’ αυτό το απέραντο που βγήκα
να ξηλωθώ, πιασμένη εκεί που δεν ανήκα

να με πάει κανείς ως την πόρτα
να με φέρει μια βόλτα, στη χαρά τη μεγάλη
απ’ το πρώτο μου σπίτι, τελικά, δεν είμαι άλλη
να με πάει ως την πόρτα, να με πάει