Τώρα που’ χεις φύγει, θέλω ηρεμία,
θέλει ψυχραιμία κάθε χωρισμός,
η ψυχή μου όμως πάλι σε γυρεύει,
δύσκολα που φεύγει ο πρώτος ο καιρός!

κι η ανάμνησή σου κάθε που νυχτώνει,
βγάζει απ’ τη σκόνη τα παλιά,
άρωμα δικό σου μες το σπίτι απλώνει
και μου αναστατώνει την καρδιά

Μα ενώ δε θέλω να ξανάρθεις
και στη ζωή μου θέση να’ χεις,
στο κάθε όνειρό μου υπάρχεις,
μου `χεις γίνει εφιάλτης!

Τώρα που’ χεις φύγει, πρέπει να ξεχάσω,
να τα ξεπεράσω όλα μονομιάς
μα χωρίς να θέλω, μέσα στο μυαλό μου
σαν ταινία τρόμου πάλι εσύ περνάς!