Κοιτώ ψηλά στον ουρανό
που αλλάζει πέρα ως πέρα
κι όλο καινούριες ζωγραφιές
σκαρώνει στον αέρα

Τα σύννεφα αγκαλιάζονται
σαν βάρκες αρμενίζουν
μες το γαλάζιο χάνονται
βουρκώνουν και δακρύζουν.

Πέφτει στο χώμα η βροχή
και κλαιν’ τα δυο μου μάτια
που `φυγες και ταξίδεψες
σ’ άγνωστα μονοπάτια.

Το φύλλο σαν μαραίνεται
αέρας το φυσάει
πέφτει στης γης την αγκαλιά
πλαγιάζει και ξεχνάει.

Κι αν χάνεται κάποια ψυχή
στον ουρανό γυρίζει
ένα με τ’ άστρα γίνεται
τη νύχτα και φωτίζει.

Κοιτώ ξανά στον ουρανό
που συνεχώς αλλάζει
και με καινούριες ζωγραφιές
το βλέμμα μου χαράζει...