Εργοστάσιο σουτιέν, με κοτόν και με σατέν,
να ξυπνώ κάθε ματέν και να πέφτω, δίχως άλλο,
βιζαβί, με τα βιζόν ντόπιων και αλλοδαπών,
εργοστάσιο, λοιπόν, τ' όνειρό μου, το μεγάλο.

Κόβω, κόβω, κόβω, κόβω,
κόβω, κόβω, κόβω, κόβω, ράβω
κόβω, ράβω, κόβω, ράβω,
κόβω, ράβω, προσπαθώ να καταλάβω,
τα σουτιέν με τις μπανέλες
πώς φοράνε οι κοπέλες.

Θα 'χω χίλιες κουβαρίστρες
και σαρανταδυό μοδίστρες,
μηχανές αντί για χέρια
και σουτιέν μέσ' στα πανέρια.

Εργοστάσιο σουτιέν, με κοτόν και με σατέν
και αρώματα Γκερλαίν, και κορσέδες με καβάλο,
σκανδαλιάρικα ρεφραίν και καμιά σαρανταριέν
κοριτσάρες, να μου λεν "Κολοσσέ, θέλουμε κι άλλο".

Τ’ όνομά μου, Κολοσσός,
κι ενδιαφέρομαι ποσώς,
αν δεν πέσει ο μισθός,
δεν θα πω τραγούδι άλλο.

Μουάτσ!