Εσύ καθόσουν απέναντί του εκεί
Σαν να σκεφτόσουν χαμένη Κυριακή
Ώσπου τα μάτια βρέθηκαν ξαφνικά
ώσπου τα χείλη παίξανε νευρικά

Κι εγώ στη γωνιά
Δίχως λέξη καμιά
Μπορούσα να βλέπω τα πάντα
Ήτανε χτες
Ήτανε αυτός
Ήσουν εκείνη
Ήταν το τέλος μιας ζωή
Που τρεμοσβήνει

Εσύ γελούσες σαν να’σαστε γνωστοί
Κι είχες ξεχάσει αν ήμουνα πιο κει
Κάτι του είπες κάτι είπε και μετά
Τα δυο σας χέρια σφίξανε δυνατά

Αργά το βράδυ σαν τέλειωσαν αυτά
Μ’ένα φιλί σου ψυχρό στα πεταχτά
Ρώτησες δήθεν αν πέρασα καλά
Για να αποφύγεις να πούμε πιο πολλά

Κι εγώ που δεν είχα κουράγιο να πιαστώ
Πολύ όμορφα – σου είπα, σ’ευχαριστώ