Κλεισμένος σ’ άδεια νύχτα
στάλα της βροχής,
σαν κέντημα της μοίρας
με τρομοκρατείς.

Χωρίς τον έρωτά σου
πώς να ζεσταθώ,
σαν βότσαλο θα σβήσω
σ’ έρημο νερό.

Σαν φυλαχτό Βυζαντινό
σ’ ερμάρι ξεχασμένο,
μου φέρνεις άγριο πυρετό
που σ’ ανασταίνω.

Χρόνια πολλά, σε νοσταλγώ
βαθιά μου έχεις ριζώσει,
ψάχνω φαρμάκι μυστικό
να σ’ εξοντώσει.

Κλεισμένος σ’ άδεια νύχτα
στάλα της βροχής,
σαν κέντημα της μοίρας
με τρομοκρατείς.
χωρίς τον έρωτά σου
πώς να ζεσταθώ,
σαν βότσαλο θα σβήσω
σ’ έρημο νερό.