Αργοπατεί Γενάρης με τη μουντή κρυάδα
στη σκέψη μου για’ κείνη,
την ώρα που τα βόλια με βρίσκουν της βροχής,
το όνειρο μου έσταξε μαζί της και το πίνει
της θύμησης σχισμάδα,
για τον χειμώνα που’ λεγες μαζί μου πως θα’ ρθεις.

Τα λόγια αυτά δεν έγιναν στην καρδιά μου αίμα
παρά μονάχα όψη
και νοτισμένο βλέμμα ερωτικής στιγμής,
μια τυπική συγγνώμη σου την κράτησα προσόψι
και σκούπισα το ψέμα
που σκάλωσε στο δάκρυ μου την ώρα της φυγής.

Αργοπατεί Γενάρης μ’ έναν τρελό αγέρα
στη σκέψη μου για’ κείνη,
καθώς η νοσταλγία μου δε βρίσκει γιατριά
και μόνη τριγυρνάει ξυπόλητο χαμίνι
τη νύχτα και τη μέρα
με βήματα που γίνονται όλο και πιο αχνά.

Ετούτο τον παράξενο Γενάρη
στη ζωγραφιά του άστον να μας βάλει,
εμένα σαν αχιόνιστο κλωνάρι
κι ανήλιαγο εσένα περιγιάλι.