Είχα έναν φίλο Δημητράκη, ξακουστό
στην πολυφαγία και στη λαιμαργία
που όταν δεν πεινούσε έτρωγε μόνο ένα ψητό
λίγα μακαρόνια και τριάμισι πεπόνια

Ήταν μεν παχύς αλλά φαινόταν ευτυχής
με μια στρογγυλίτσα, όμορφη κoiλίτσα
Μέχρι τη στιγμή όπου παντρεύτηκε ο φτωχός
Κι άρχισε η κυρά του να γκρινιάζει διαρκώς

Δε σου πάει το πάχος Δημητράκη
Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι
Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά γλυκά
Ρύζια, μακαρόνια και ζαχαρωτά

Μην κοιμάσαι πια το μεσημέρι
Πήγαινε πεζή σε όλα τα μέρη
Τρώγε το βραδάκι μόνο γιαουρτάκι
Άκου με και με που σου μιλώ
Για το καλό

Άρχισε να κόβει ό,τι του λεγεν αυτή
το ψωμί, το ρύζι
για ν’ άδυνατίζει
Μπήκε σαν να λέμε σε μια δίαιτα σωστή
Και σε δυο βδομάδες είχε χάσει ογδόντα οκάδες

Μα όσο δε αυτός εκαταντούσε σκελετός
έμενε η καϋμένη παραπονεμένη
Ήθελε ακόμα να της γίνει πιο κομψός
Κι έβαζε τους φίλους να του λένε διαρκώς

Δε σου πάει το πάχος Δημητράκη
Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι
Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά γλυκά
Ρύζια, μακαρόνια και ζαχαρωτά

Μην κοιμάσαι πια το μεσημέρι
Πήγαινε πεζή σε όλα τα μέρη
Τρώγε το βραδάκι μόνο γιαουρτάκι
Άκου με και με που σου μιλώ
Για το καλό

Πέρασε ο καιρός όταν λαμβάνω ένα πρωί
ένα μαύρο γράμμα μούσκεμα στο κλάμα
Που έγραφε πως πέθανε από καταρροή
Κι η γλυκιά συμβία με καλούσε στην κηδεία

Δεν είδα ποτέ μου να’ ναι τόσοι διευθυνταί
εστιατορίων στο νεκροταφείον
Τι φωνές, τι κλάματα στο "Δεύτε ασπασμόν!"
Μέχρι που ο παππάς του έψαλλε ως χαιρετισμόν

Δε σου πάει το πάχος Δημητράκη
Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι
Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά γλυκά
Ρύζια, μακαρόνια και ζαχαρωτά

Μην κοιμάσαι πια το μεσημέρι
Πήγαινε πεζή σε όλα τα μέρη
Τρώγε το βραδάκι μόνο γιαουρτάκι
Άκου με και με που σου μιλώ
Για το καλό