Απ’ έξω απ’ την Αγια Σοφιά
σου ’κανα δώρο την καρδιά
και στα στενά του Καραβά
την ομορφιά της νιότης.

Δε σε αδίκησα ποτέ,
λεβέντη μου θαλασσινέ.
Σ’ ό,τι θελήσεις λέω ναι
γιατί είσαι Πειραιώτης.

Μα αν η δική σου η καρδιά
παίζει σαν θεατρίνα,
θα κλάψουνε τα μάτια μου,
κι η θάλασσα του Πειραιά
θα πνίξει την Αθήνα.

Απ’ έξω απ’ την Αγια Σοφιά
μου ορκίστηκες με μια ματιά
πως θα τα κόψεις τώρα πια
τα σφάλματα της νιότης.

Και σου ’ψησα γλυκό καφέ,
λεβέντη μου θαλασσινέ,
και σου ’στρωσα τον καναπέ
γιατί είσαι Πειραιώτης.