Αυτά που ήταν ωραία το πρωί
Το βράδυ σ’ απαρνιούνται
Που ταξιδεύει αυτό το φορτηγό
Χωρίστηκε το πλήρωμα
Σε δυο αγάπες
Και το που ακούς μετά τον θερισμό
Όλη τη μέρα να χτυπούν με τ’ άλλα τύμπανα
Ξεχνάς κι αυτούς που φώναζαν γυρεύοντας
Στα νήματα της πόρτας την τιμή τους

Κράτα τον άγγελο ξυπνώ
Και το μεγάλο κτήνος κοιμισμένο
Όμως ανάβουν τις φωτιές
Για να κρατάν μακριά του λοιπούς

Δυσκόλεψαν τα χρόνια μας
Ρηχό το χώμα πατούμε στα νερά
Τρέμουν στα μάτια σου τ’ αγάλματα
Θρυμματισμένο είδωλο η ζωή μας
Κι αν συμμαζέψουν τα συντρίμματα
Θα μας γνωρίσουν
Όπως γνωρίσαμε ένα πρωί τη θάλασσα
Κι ακούσαμε τον έρωτα
Καθώς ένα παιδάκι τραγουδούσε