Ο μικρός ο τρούλος που βλέπει στο βάθος
Είναι το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων
Όμως δεν ωφελεί
Να συλλογιέσαι επίμονα
Ψάχνοντας με τόση θλίψη
αυτές τις ρυτιδωμένες προσόψεις
Πού’χουν την ηλικία του πόνου μας

Τι σού’λεγε ο γέροντας
Χτυπώντας το λιγνό του στήθος
Κι αγγίζοντας τα χέρια σου
Με δάχτυλα χωρίς αφή
Μην επιμένεις να θυμάσαι

Κοίτα τα περιστέρια φιλιωμένα
Τριγύρω απ’ τη μυλόπετρα
Οι ξένοι στρατιώτες τραγουδούν στη γέφυρα
Έναν σκοπό σαν τον κρυφό μας τον καημό
Και την κρυμμένη τέχνη μας
Μέσα στους βράχους της Καππαδοκίας