Η σιωπή αναρριχάται
Το ποντίκι που βρυχάται
μένει μόνο του
Και κοιτάει τον εαυτό του
Για τυρί τ’αφεντικό του
Τρώει τον χρόνο του

Κι απ’ του έρωτα την τρύπα
Βγαίνει κάθε βράδυ σκνίπα
Κι αφουγκράζεται
Τη βουή του κόσμου τούτου
Το ποιον του διπλανού του
Και κουράζεται

Αχ ποντίκι μου καημένο
Μοναχό παρατημένο
Δείγμα σπάνιο
Του πολιτισμού του τέως
Έρχεσαι εβδομαδιαίως
Σα ζιζάνιο

Και μου λες να σ’αγαπήσω
Πού να πάω και τι να αφήσω
πόσα άραγε
Σα κι εσένα ποντικάκια
Μες στου κόσμου τα σοκάκια
Ποια πενιά
Μες στη τόση μοναξιά
Θα τους τη βάραγε

Μίκυ Μίκυ
Στα κομπιούτερ είμαι φρίκη
Έλα τώρα για τη νίκη
Κλασικέ μου ντεμοντέ

Μάου μάου
Σας μιλά ο Μίκυ Μάου
ο γατόπαρδος ζημιάου
Δε θα πάψει να λυσσά
Φιλαράκι
Με μια στάλα ουισκάκι
Τα ποντίκια σαν κι εμένα
Τα κουμπιούτερ τα μασά

Η σιωπή αναρριχάται
Και ο άνθρωπος φοβάται
Την αγάπη του
Μπλέκει τα σωστά με σάπια
Πεντοχίλιαρα και χάπια
Στο ντουλάπι του

Κι όταν ακουστεί το νιάου
Οι γενιές ξεκατινιάου
Κι αγοράζονται
Τα καλύτερά μας χρόνια
Με τα ρέστα από τα ψώνια
Και γενιές του Μίκι Μάους
Λογαριάζονται

Η σιωπή αναρριχάται
Και ο άνθρωπος φοβάται
Το ποντίκι του
Το ποντίκι το δικό του
Τον κακό τον εαυτό του
Το μανίκι του

Κι ό,τι και να πεις με μάους
Στα σχοινιά σαν Μίκι μάους
Στο περίπτερο
Της καρδιάς μας το ταξίδι
Να το σώσουμε στη μνήμη
Τσαμπουκά
Τσαμπουκά για το καλύτερο