Ήσουν στη ζωή μου σαν μια ηλιαχτίδα
έλαμψε η ψυχή μου μεσ’την καταιγίδα
μ’άφησες σημάδι ομορφιάς στα πάντα
κι έγινες αγάπη μου εσύ ζωή
Μέρα με τη μέρα σ’ένιωθα δικό μου
μ’έλεγες ματάκια μου ψυχή μου φως μου
είχες το κορμί μου σαν προσκυνητάρι
μα σ’έχασα και άνοιξε η πληγή
θυμάμαι ήταν κάποια Κυριακή

Μήπως ήσουνα μωρό μου φαντασία μου
κάτι που’ψαχνα μοναδικό στον κόσμο
ή μήπως ήτανε μοιραίο που ανταμώσαμε
για να μάθω αληθινά πώς ν’αγαπώ
Δρόμους παίρνω τώρα και παραμιλάω
για να σε ξεχάσω μα το τυραννάω
δε ξεχνιέται μια αγάπη σαν αυτή
σπάνια σε τέτοια εποχή

Τώρα γράφω στίχους τραγουδάω για σένα
λόγια της ψυχής μου παραπονεμένα
ξέρω πως θ’αγγίξω βαθιά την καρδιά σου
κι ίσως τρέξει δάκρυ μελαγχολικό
Όλα γύρω μοιάζουν σκέτη υποκρισία
ψάχνουμε όλοι κάτι μεσ’την κοινωνία
βρήκαμε οι δυο μας θησαυρό μεγάλο
της αγάπης μας δώρο μοναδικό
θα’ναι κρίμα να χαθούμε, σ’ αγαπώ