Αν έχεις δρόμο και ουρανό, άσε με να παραμιλώ
γιατί έχεις ό,τι πιο πολύ ποθούσα στη ζωή μου
Ή αν πάλι είσαι όπως εγώ, μια και φτάσαμε ως εδώ
μην κοιτάς πίσω και χαλάσεις τη γιορτή μου

Πες μου ό,τι έχεις, ό,τι θες, γίναν οι νύχτες ακριβές
νιώθω πως τίποτα άλλο δε μας έχει μείνει
Μισές κουβέντες μη μου λες, με ξένες δανεικές ματιές
στα δυο το φταίξιμο, στα δυο η ευθύνη

Κι αν κάπου κάπου τραγουδώ και ύστερα μελαγχολώ
μη φοβηθείς, αυτή η ψυχή μου με παιδεύει
Καλή μα κυκλοθυμική σαν το μικρό που αιμορραγεί
πονάει φοβάται, μα στο τέλος σε λατρεύει

Μα αν πάλι μοιάζεις στα παιδιά που με κοιτάζουν σιωπηλά
δεν μ’ ενοχλεί, τη λύπη μου θα φτιάξω ντέφι
Άσε με εδώ στα σκοτεινά, σ’ αυτή τη μίζερη γωνιά
κι εγώ θα δεις πόσο καλά θα κάνω κέφι

Ούτε γυναίκα ούτε και φίλος, ούτε ο θεός ψυχή μου, ο ίδιος
κρύφτηκαν όλοι, στοίχειωσε η πόλη σκόνη παντού, σε όλα σκόνη

Ούτε γυναίκα ούτε και φίλος ούτε ο θεός ψυχή μου, ο ίδιος
κρυφές ελπίδες στο φως της μέρας, τι να `ναι ένας, τι κανένας

Ούτε γυναίκα ούτε και φίλος ούτε ο θεός ψυχή μου, ο ίδιος
κρύφτηκαν όλοι, στοίχειωσε η πόλη σκόνη παντού, σε όλα σκόνη