Βούρκωσε ο ατμός της μνήμης
και ξεπρόβαλαν εικόνες
βουτηγμένες στους αιώνες
της απόμακρης μου λήθης
μες τη μούχλα και τις σκόνες

Καθόσουν σε ένα πεζούλι
τι θεόρατη σκιά σου
και εγώ ένα τόσο δα μικρούλη
κούρνιαζα στην αγκαλιά σου
από την νιότη ανταριασμένος
σε έβλεπα σαν ξερονήσι
τώρα που’ μαι διψασμένος
έγινες μια κρύα βρύση

Καθόσουν σε ένα πεζούλι
Τι θεόρατη σκιά σου
και εγώ ένα τόσο δα μικρούλη
κούρνιαζα στην αγκαλιά σου
από την νιότη ανταριασμένος
σε έβλεπα σαν ξερονήσι
τώρα που’ μαι διψασμένος
έγινες μια κρύα βρύση