Τα δόντια μου πονούν φριχτά
και η οσμή μου μ’ απατά
μολύβι ατόφιο η γλώσσα μου
και τα ρουθούνια μου στεγνά
και τα ρουθούνια μου στεγνά

Είναι και κάτι το κολάρο αυτό
σημάδι μ’ άφησε γερό
χρόνια ραμμένο επάνω μου
χρόνια και `γω να το μισώ

Δεν τρέχω τώρα όπως πριν
δεν πάω πουθενά
είναι κι εκείνη η παλιά πληγή
κι αυτή η μυστήρια τεμπελιά

Και εσύ φωνάζεις ακόμα δυνατά
για να σου κάνω τη δουλειά
μα δε σε παίρνω πολύ στα σοβαρά
δε σε φοβάμαι τώρα πια

Ξυπνάνε οι δούλοι αφέντη μου
και παρατάνε τη δουλειά
λίγο πριν ξεψυχήσουνε
ή όταν ακόμη είναι παιδιά
ή όταν ακόμη είναι παιδιά

Τι κι αν εγώ δεν ξύπνησα ποτέ
δεν με πειράζει πια αυτό
Ένα σκοπό μου `μαθε η μάνα μου
κι όταν λυπάμαι τραγουδώ

Για όσα πέρασαν και χάθηκαν
για όσα έρθουν και δε δω
για όσους άφησα ξωπίσω μου
και για εσένα που αγαπώ

Ξυπνάνε οι δούλοι αφέντη μου
και παρατάνε τη δουλειά
λίγο πριν ξεψυχήσουνε
ή όταν ακόμη είναι παιδιά

Τι κι αν με άφησες μονάχο μου
σε μίζερο άσυλο σκοτεινό
για σένα ακόμα τη ουρά κουνώ
κακία μωρέ, δε σου κρατώ

Κακία ποτέ δε σου κρατώ