Καθώς μακραίνεις σαν σκιά
Στο δρόμο γράφω ένα τεράστιο αντίο
Σου στέλνω να `χεις συντροφιά
Ένα φιλί να σε ζεσταίνει απ’ το κρύο

Ούτε κουβέντα, ούτε ματιά
Ούτε ένα νόημα με το χέρι σου δε κάνεις
Κι εγώ παγώνω στη γωνιά
Καθώς στο βάθος στους ορίζοντα μου φτάνεις

Το δρόμο παίρνω κι όπου βγω
Φτάνει τη δύναμη να βρω να μη γυρίσω
Κι ούτε μια λέξη να μην πω
Κι ούτε ένα νόημα πως μετάνιωσα να δείξω

Νιώθω να γίνομαι σκιά
Νιώθω αργά να ξεθωριάζω απ’ τη ματιά σου
Όμως στην πλάτη μου αχνά
Νιώθω να στέλνεις σαν ανάσα τα φιλιά σου

Είναι παράξενοι οι καιροί
Κι απ’ τα πολλά είμαστε λίγο ζαλισμένοι
Σ’ ένα υπόγειο η ζωή
Την ευτυχία μας κρατάει φυλακισμένη

Είναι παράξενοι οι καιροί
Παρασυρθήκαμε κι οι δυο από τα φώτα
Δεν είναι θέατρο η ζωή
Για αυτό να έρθεις
Μη ντραπείς όπως και πρώτα

Καθώς μακραίνεις σαν σκιά
Φωτογραφίζω τη φιγούρα σου που σβήνει
Έτσι θα μείνεις, ένα «γεια»
Αφού το θέλησες λοιπόν έτσι να γίνει

Πόσα θα ήθελα να πω
Τώρα στο τέλος πόσα ακόμα να σου δείξω
Μα είναι ο ρόλος μου αυτός
Με το κεφάλι μου ψηλά να προχωρήσω