Βροχή λες κι έβαψε το πρόσωπό σου μαύρο
άνεμος πήρε την κραυγή σου μακριά
μέρες ατέλειωτες που έκανες κουράγιο
πέτρινες μέρες δίχως λύτρωση καμιά

Μα κι ο θεός που `χες πιστέψει, μόνο σ’ άφησε
μόνο σε δρόμους σκοτεινούς χωρίς φεγγάρια
νεκρά τοπία που η ζωή σου όμως σε έκανε
να’ χεις ανάγκη από τη βρωμικη τους αύρα

R
Σ’ αυτό το φόντο της ομίχλης μη σταθείς
έτσι όπως ήρθες κάποια μέρα θα χαθείς
βάλε στο όνειρό σου τ’ ατσάλινα φτερά
και πέτα γοργά μακριά απ’ αυτή την ερημιά

Θυμάμαι κάποτε που μου’ πες, σχεδόν κλαίγοντας
αυτό το ψέμα πολύ σύντομα θα αφήσω
κι εγώ τα χέρια σου δειλά έπιασα θέλοντας
να νιώσεις δυνατός πριν σ’ αποχαιρετήσω

Βροχή ξανάβαψε το πρόσωπό σου μαύρο
η νύχτα πήρε την κραυγή σου μακριά
άνεμος έφερε στα αυτιά μου το τραγούδι σου
άνεμος μου `πε θα ξανάρθω, έχε γεια