Σπάνε τα κοντέρ
και τούτο το μοτέρ
εσένα μου θυμίζει
σπάνε κι οι δεσμοί
που μου’ ταζες εσύ
παράσταση θολή
κι αίσθηση ψεύτικη

Στον ήχο του δρόμου ψυχες περπατάνε
σκοτάδι και φως διασταυρώνονται
Στον ήχο του δρόμου οι σκέψεις του πόνου
γοργά με χτυπάνε, αλλά μειώνονται.

Πάνω στη γραμμή
τη διαχωριστική
αίσθηση ελεύθερη
σπάνε κι οι τροχοί
οι φίλοι σου οι καλοί
οι σίγουροι δεσμοί
που έρχονται δεύτεροι.