Δε με βλέπουν κι όμως ξέρουν πως υπάρχω
κι ας πιστεύουν πως ποτέ δε θα φανώ
πως θ’ αφήσω την ζωή μου εδώ κάτω
και απ’ την τρύπα μου δεν πρόκειται να βγω.

Δε με βλέπουν και νομίζουν πως κοιμάμαι
πως ξεχάστηκα στη λάσπη στο βυθό
μα εδώ κάτω τραγουδάω και θυμάμαι
και το ξέρω πως δεν είμαι μοναχός.

Δε με βλέπουν δε μ’ ακούν δε με μετράνε
με περνάνε για χαμένο και τυφλό
πως την βγάζω εδώ κάτω όπως να ’ναι
πως δεν κοίταξα ποτέ μου ουρανό.

Δε με βλέπουν και νομίζουν πως κοιμάμαι
πως ξεχάστηκα στη λάσπη στο βυθό
μα εδώ κάτω τα όνειρα μου τραγουδάνε
και το ξέρω πως δεν είμαι μοναχός.

Μες στον σκληρό μες στον ατέλειωτο χειμώνα
κρύβομαι ακόμα κι όμως νιώθω δυνατός
είμαι σταγόνα κι ωκεανός.