Μια φυλακή, κοιτάζω τη ζωή μου απ’ το μπαλκόνι
μου είχες πει, πως ό,τι φεύγει δε σημαίνει πως τελειώνει
Και να ’μαι εδώ, τη μοναξιά μου ξεγελώ με παραμύθια
ξέρεις θα βγω έξω στο δρόμο να φωνάξω την αλήθεια

Ο χρόνος που περνά, θυμός που έγινε συνήθεια
το ξέρω πια καλά, όλα τα όνειρα ξυπνά η αλήθεια
Γι’ αυτό θα σ’ αγαπώ, η αγάπη είναι αυτό που μένει
όσο κι αν σ’ αρνηθώ, μπροστά στο βήμα μου η ζωή σε φέρνει

Δε θα στο πω, πως ξεθωριάζει το πορτραίτο σου στο χρόνο
Αγάπη μου, είμαστε αιχμάλωτοι κι αδύναμοι στον πόνο

Ο χρόνος που περνά, θυμός που έγινε συνήθεια
το ξέρω πια καλά, όλα τα όνειρα ξυπνά η αλήθεια
Γι’ αυτό θα σ’ αγαπώ, η αγάπη είναι αυτό που μένει
όσο κι αν σ’ αρνηθώ, μπροστά στο βήμα μου η ζωή σε φέρνει