Και περάσανε μέρες πολλές
και πολλά ξημερώσανε βράδια.
Κι η καρδιά καρφωμένη στο χτες,
πικραμένη, μονάχη και άδεια.
Κι η καρδιά καρφωμένη στο χτες
να μετράει χιλιάδες σημάδια.

Πώς πονάει το μαχαίρι
πώς πονάει πιο πολύ
απ’ αγαπημένο χέρι
όταν είναι η πληγή.

Και περάσανε χίλιες φορές
στο μυαλό μου οι μαύρες οι σκέψεις.
Μα υπάρχουν ακόμα στιγμές
που σε ψάχνω σε κάποιες σου λέξεις.
Μα υπάρχουν ακόμα στιγμές,
κι ό,τι έμεινε έλα να κλέψεις.

Πώς πονάει το μαχαίρι
πώς πονάει πιο πολύ
απ’ αγαπημένο χέρι
όταν είναι η πληγή.