Έμειν’ η παρέα ορφανή
χάσαμε τις άλλες το Τζαννή
που άνοιγε τα χέρια του
κι όλη τη γης αγκάλιαζε
και το ντουνιά τον ψεύτη
δεν τον λογάριαζε.

Δώστε στον άνεμο σκοινί τα σύννεφα να δέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας το πονέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει.

Τώρα μένουμ’ όλοι σιωπηλοί
μέσα στο κουτούκι του Βελλή
και ψάχνουμε τα μάτια του
τα μάτια τα γελούμενα
που μας τα πήρε η νύχτα
καλά καθούμενα.

Δώστε στον άνεμο σκοινί τα σύννεφα να δέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει.