Πόσος χρόνος φεύγει σε μια αναλαμπή,
σε μια λάμψη μέσ’ του μυαλού τη φυγή
Πόσοι ακόμα αντέχουν να κλαιν’ σιωπηλά
τα βράδια που μόνοι χορεύουν σκυφτά;
Πίσω από γκρίζες κουρτίνες σκιές,
οράματα του χθες
χοροί Παραδείσου με σπρώχνουν αλλού,
σε πίστες σκοτεινές
ανάσες μου γυμνές, χαρές μου λιγοστές,
ανάγκες... σαν φωτιές...

Ποιος μου παίρνει τη ζωή μου και γελάει
και τη δύναμη μου, που να τη σκορπάει;

Στο χρόνο θυμώνω, γυρίζω ξανά
σε μνήμες δυνατές
Λογάριασα χρόνια, μου βγήκαν ευχές
που `μειναν ορφανές
Τα όνειρα θολά, οι φόβοι μου θεριά...
Οι νύχτες παγωνιά...