Έρημοι οι δρόμοι κι εγώ μόνη ξανά,
ξόρκια μου παγώνουν τα μυαλά.
Βλέπω αργοπεθαίνουν φαντάσματα
γνωστά,
χρόνια ξεθωριάζουν στη σειρά.
Φωτιά βάζω στο χρόνο
μου λείπει η ιστορία
διώχνω μακριά την κοροϊδία.
Μισά τραγούδια ακούω
τα βαρέθηκα κι αυτά
πόρτες δεν ανοίγω στην καρδιά.

Ήρωες χάθηκαν σε γκρίζο ουρανό
μα εγώ δεν πρόλαβα...
ήρωες ζήλεψα για σας και το θεό
μα εγώ δεν πρόλαβα ...

Πάντα ξεθωριάζουν οι στιγμές οι ωραίες
παγίδα των ανθρώπων οι ιδέες.
άκουσα τα λόγια μιας παράξενης φωνής
που βγήκε απ’ το πηγάδι μιας ψυχής.
Το όνειρο θα σβήσει
στα φώτα της ντροπής
γενιάς που δεν την πρόσεξε κανείς.
Θλιμμένη εξουσία
του κόσμου η ματιά
και λέω με το χέρι στην καρδιά:

Ήρωες χάθηκαν σε γκρίζο ουρανό
μα εγώ δεν πρόλαβα...
ήρωες ζήλεψα για σας και το θεό
μα εγώ δεν πρόλαβα ...