Κάποιος να μου πει
γιατί εκεί ψηλά τα σύννεφα σκεπάζουν το γαλάζιο;
Γιατί εκεί πάνω τα άστρα είναι σβηστά;
Γιατί όταν βρέχει δεν μπορώ να σε κοιτάζω;

Κάποιος να μου πει
γιατί βλέπω σκιές;
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε;
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε.

Δεν είναι ανάγκη να μου πεις πως μ’ αγαπάς.
Δεν είναι ανάγκη να μου δείξεις πως σε χάνω.
Ήθελα μόνο να σε κάνω να γελάς
μα εσύ δεν άντεξες να δώσεις παραπάνω.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να `ναι νεκρές.
Μπορεί και να 'φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.

Κάποιος να μου πει
γιατί η στιγμή περνά;
Πριν σ’ αγαπήσω θα 'χω ήδη πια γεράσει
Θα 'χω ρυτίδες, κάτασπρα μαλλιά
και κάτι στίχους που θα 'χουν ξεθωριάσει.

Κάποιος να μου πει
γιατί βλέπω σκιές;
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε;
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε.

Δεν είναι ανάγκη την πλάτη να γυρνάς.
Μη παριστάνεις πως δε μ’ έχεις αγαπήσει.
Δε θα `ναι αλήθεια έτσι απλά να περπατάς
πάνω στα κάστρα που με κόπο είχα χτίσει.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να `ναι νεκρές.
Μπορεί και να 'φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να `ναι νεκρές.
Μπορεί και να 'φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.
Ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.