Σαν πλοίο φάντασμα γυρνώ
στα κύματα του ονείρου
στης φαντασίας το θεριό
στον κύκλο του απείρου

Την τύχη μου περιφρονώ
τη λογική τρομάζω
σε μια στιγμή ψηλά πετώ
σε μια στιγμή βουλιάζω

Σπάω της μνήμης τα κρυφά
τα γυάλινα πιστεύω
του πόνου του αχόρταγου
την τράπεζα ληστεύω

Που `χει δεμένη την ψυχή
με σιδερένια σκέψη
λέει για `κείνα που θα `ρθούν
μα ποιος να την πιστέψει

Έχω έναν ήλιο, μια φωτιά
μες στην καρδιά κλεισμένα
μα έχω χάσει τα κλειδιά
και είναι κλειδωμένα

Κι αν με ρωτήσεις να σου πω
τι περιμένω τάχα
δεν περιμένω τίποτα
την άνοιξη μονάχα