Ώρες τώρα περιμένω,
στην αυλή μου να φανείς
κι όπως έπεσε η νύχτα,
μοιάζει με τέλος της ζωής

Το πρωί όταν πας σχολείο,
και το βράδυ γαλλικά
στο ίδιο μέρος σαν βρεθούμε,
μου χαμογελάς κρυφά

Μη σε πάρουνε χαμπάρι,
της παρέας σου τα παιδιά
και το μάθει κι η μαμά σου,
που είναι κούκλα μου κακιά

Και όταν προχωρήσεις λίγο,
σαν σβούρα ξαφνικά γυρνάς
και με χαιρετάς ακόμη
μια φορά στα πεταχτά

Κι όμως τώρα μόνος κι έρμος,
στη μαύρη νύχτα και στη σιωπή
ούτε ξέρω αν θέλω ή όχι
στην αυλή μου να φανείς