Σακατεμένη ψυχή
ράβει το στόμα η ντροπή
ζεις τη θλιμμένη της χάρη
Μες στις σοφίτες του νου
σύννεφα ροζ ουρανού
και στον εξώστη φεγγάρι

Ανακατεύεις θεούς
σιβυλλικούς λες χρησμούς
το μέτωπο σου ζαρώνει
Με μια μποτίλια αγκαλιά
η μνήμη παραπατά
και η σκιά σου ιδρώνει

Δώσ’ μου το άρωμα αυτής της φωλιάς
Τ’ άρωμα αυτό που φοράς
τ’ άρωμα αυτό που σκορπάς
για μια βραδιά

Κηλίδες του φεγγαριού
με σπέρματα πανικού
το πάθος σου απολειφάδι
Τις σκοτεινές σου πλευρές
με προκλητές αστραπές
μου δείχνεις μες στο σκοτάδι

Στρυφνός, βουβός, παλαβός
Της δίνης σου ναυαγός
Στη κρύπτη σου τυραννιέμαι
Καραδοκώ κι αγρυπνώ
κι ασύντακτα θα στο πω:
Όσο σε θέλω, σ’ αρνιέμαι

Δώσ’ μου το άρωμα αυτής της φωλιάς
Ξέρω τις νύχτες πως κλαις
μες σε χιλιάδες ντροπές
και μια βραδιά
γέλιο αγέλαστο σπας

Σαράντα πέντε σιωπές
Ξέρω καλά τι μου λες
στην άκρη του διαδρόμου
ψάχνεις να βρεις μια φωτιά
να κάψει αυτή τη θηλιά
που σ’ έχει πνίξει μωρό μου

Δώσ’ μου το άρωμα αυτής της φωλιάς
Τ `άρωμα αυτό που φοράς
τ `άρωμα αυτό που σκορπάς
για μια βραδιά

Έχω χαρτιά για φτερά
σου γνέφω από ψηλά
στην επαρχία της λύπης
Μαντατοφόροι θα ‘ρθούν
μαύρα με στρας θα φορούν
μου λένε πως θα μ’ αφήσεις

Τη μέντα μου θα ζητάς
Χορεύοντας θα γελάς
και θα φωτίζεις τα βράδια
Και εγώ τρελός παλαβός
στα χείλη σου ναυαγός
να με χαράζεις σημάδια

Δώσ’ μου το άρωμα αυτής της φωλιάς
Τ `άρωμα αυτό που φοράς
τ `άρωμα αυτό που σκορπάς
για μια βραδιά μικρή μου
γέλιο αγέλαστο σπας