Καλημέρα ήλιε στερνή του ηλίθιου ελπίδα
κάνω κι εγώ πως χαίρομαι σήμερα που σε είδα
το ίδιο καίγεσαι φουριόζος περιφέρεσαι
μόνο πάνω απ’ τα μέρη μας σαν να κοντοστέκεσαι
τι να γουστάρεις άραγε, τι να ποθείς για πάρτη τους
αυτοί έχουνε τη χούφτα τους, τασάκι για την στάχτη τους
και καταφύγιο ασφαλές την οκνηρία
κρεβατωμένη εποχή σε ομηρία.
Μα εγώ αψηφώ τους ουρανούς σαράντα χρόνια συναπτά
μ’ εφτά θανάσιμα αμαρτήματα και βάλε κι άλλα εφτά
μετά επιλογής μ’ ό,τι μισώ συγκάτοικος
επέτρεψέ μου για όλους τους να ’μαι κομμάτι άδικος
στην αλήθεια τσεκάρω κατά την παράδοση
πότε λήγει πριν απ’ την κατανάλωση
κι αν έχει λήξει με σπάνια ωριμότητα
την τρώω σαν ψέμα νόστιμο όλο ποιοτητα.
Όμως μου αναγνωρίζεται κι ας δείχνω αλήτης
ότι με χτύπησε μικρό αριστερή περιτονίτις
κι επέζησα και με καμένους διακόπτες
στους φυγόπονους απέναντι παρόντες.
Έχω μπουχτίσει συλλογισμούς
είμαι διαβάτης που ονειρεύομαι χίλιους γυρισμούς
σα ξεχασμένο αστραποβόλι βλάσφημου νου
στην αιώνια λιακάδα ενός ηλίθιου λαού.

Μη βρίζεις το λαό θα μου φώναζε ο Μίκης
Κάνε το σταυρό σου και το σήμα της νίκης
και θα συγχωρεθείς γι’ αυτό μην επιμένεις
εσύ μικρό ρετάλι μιας κακότροπης τέχνης
μαέστρο μου θα του ’λεγα – τράβα κοιμήσου
πρόλαβε πέθανε ή κάτσε και θυμήσου
είσαι δημόσια δαπάνη μέρος απ’ τα κλοπιμαία
το ’φτιαξες εσύ θα σε σκεπάσουν με σημαία.
Κλείνει η παρένθεση εδώ…
Πίσω στ’ αναθεματισμένα
σ’ αυτά που λένε οι φίλοι μου αναίτια ξοδεμένα
άντε πες ότι δε βρίσκουν καλάμι
όσοι γεννιούνται χωρίς αυλάκια στην παλάμη
άντε πες ότι λερώθηκαν τα χιόνια
σ’ όσους διαβάζουν τον Μαρξ ανάποδα για τόσα χρόνια
άντε πες ότι δε βάζεις την ουρά στα σκέλια
κάθε φορά που ακούς της ύαινας τα γέλια
άντε πιες το βάλσαμο από δαχτυλήθρες
αντί να κλέβεις μέλι από κερήθρες
αν όμως για το τέλος κρατάς το πιο μεγάλο σάλτο
όλοι θα γουστάρουνε με δαύτο.
Σκατένιες ώρες κι εγώ είμαι για τα σίδερα
η ίδια ζέστη αφόρητη και σήμερα
κάποιοι κρεμάσαν τη δροσιά μου στ’ όνομα του καλού
να στραγγίξει στη λιακάδα ενός ηλίθιου λαού.