Σαν να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ’ το χρόνο πριν καν να αρχίσω
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω
Σαν να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω
Σαν να μου `γνέψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου
Σαν να κλώτσησα μακριά τα όνειρά μου
Σαν να έχασα για ένα λεπτό τη ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος
Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος...

Έχεις ιδέα τι είναι να πολεμάς μες στο σκοτάδι και να μην πνίγεσαι,
μονάχος μες στη σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι
Δε γίνεσαι γαμώτο είσαι και για ότι είσαι πάντα κρίνεσαι
Μη μου θλίβεσαι αγαπημένη που `σαι τώρα πια
χαμένη εξαντλημένη ξοφλημένη
αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες
Τώρα πάλι να, με τα τέρατα πως έμπλεξες και πως θέλεις να ξεμπλέξεις
της ζωής σου είναι και του θανάτου η έλξη
Άλλο ένα ακόμα ξωτικό νεκρό στη χώρα των μπορντώ ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων,
των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε τα μωρά υστερόβουλα
και όλα ανώφελα, κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα πως γίνονται ανώδυνα

Αγάπησε με...
Σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησε με
Αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με
Λιώσε το φεγγάρι μου κάν’ το βροχή και ξέπλυνέ με
Αγάπησε με...

Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα
Σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δε μου πάγωσε το αίμα.

Αγάπησε με...
Σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησε με
Αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με
Λιώσε το φεγγάρι μου κάν’ το βροχή και ξέπλυνέ με
Αγάπησε με...