Την πόρτα μου την έκλεισα
μια νύχτα στη Χαλκίδα
ζωή στραβά σε μέτρησα
κι ανάποδα σε είδα

Εγώ το μέλλον μου είχα δει
δεκαεπτά χρονών παιδί
πολύ ψηλά πως θ’ ανέβω
αλλά το τίμημα ακριβό

Εμένα που με είπανε φωνή και Σωτηρία
τα βάσανα αν μου λείπανε
δε θα `γραφα ιστορία

Με βιτριόλια κι αγιασμούς
πλήρωσα τους λογαριασμούς
με τσαμπουκά και φυλακές
βγήκαν οι φήμες οι κακές

Την τύχη μου δεν μπόρεσα να βάλω σε κανόνα
γι’ αυτό ποτέ δε φόρεσα
πορφύρα και κορώνα

Ζωή και θάνατος ζαριά
του τραγουδιού η μαχαιριά
κι από πρωί σ’ άλλο πρωί περιπλανώμενη ζωή

*Στην Σοφία Αδαμίδου
Η.Κ.